Zwyczaje pogrzebowe zmieniały się na przestrzeni wieków i dzisiaj trudno sobie wyobrazić, że mogły one w różnych okresach, tak bardzo odbiegać od dzisiejszych praktyk. Najczęściej obrządek związany ze śmiercią i pochówkiem zmieniał się wraz ze zmianami kulturowo-religijnymi, społecznymi i ewoluował także w miarę rozwoju nauki. To rozwój wiedzy człowieka o świecie i o nim samym sprawił, że ludzie przestali wierzyć na przykład w to, że rodzina nie powinna iść na pogrzeb, aby zmarły nie pociągnął za sobą na tamten świat kogoś z bliskiego otoczenia. Rychły pochówek kogoś bliskiego mógł też nastąpić po zgubieniu kwiatów z wieńca pogrzebowego.

 

Były także czasy, w których matki nie towarzyszyły własnemu zmarłemu dziecku w tej ostatniej drodze i pochówku, ponieważ wierzono, że ściągnie w ten sposób nieszczęście na swoje pozostałe dzieciom. Te i podobne wierzenia występowały jeszcze długo po przyjęciu w Europie chrześcijaństwa, z czasem, kiedy społeczeństwa coraz bardziej jednoczyły się we wspólnej żałobie i modliły się o szczęśliwe życie wieczne zmarłego, pogańskie i ludowe tradycje zaczęły zanikać. Mimo to przez stulecia ludziom nie przeszkadzało obchodzenie świąt kościelnych z jednoczesnym dbaniem o to, aby zmarły przypadkiem nie nękał ich po śmierci i nie wychodził z grobu. Służyć miało temu na przykład odpowiednie ułożenie ciała w grobie (głową do dołu), zakopywanie ze zmarłym sieci węzłów do rozwiązywania lub ziaren maku do liczenia, aby nieboszczyk miał się czym zająć lub musiał wykonać te czynności zanim ewentualnie skusi się wyjść z grobu.

 

Obawa przed zmarłymi towarzyszyła ludziom od starożytności. Cmentarze lokalizowano z daleka od gospodarstw domowych i miast, a ceremonie pogrzebowe obfitowały w rytuały, m.in. wyposażenie grobów w przydatne przedmioty, kosztowności i jedzenie, aby zmarłemu dobrze się powodziło po śmierci, i aby nie nawiedzał on żyjących.

 

W Europie, gdzie dominującą religią jest chrześcijaństwo, zmarłych zwykle chowa się w trumnach lub urnach w głębokich kołach, grobowcach lub kolumbariach. Według obrządku chrześcijańskiego, rzucenie garści ziemi czy piachu na trumnę mówiąc: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz”, nawiązuje do tego, że nasze życie doczesne, a także ciało nie jest wieczne i z czasem obróci się w pył. Jednak w Indiach uważa się, że człowiek pochodzi z wody, więc w obrządku hinduistycznym, ciało zmarłego pali się, a prochy wrzuca się do wody. W obu przypadkach można doszukiwać się pierwotnych podobnych obyczajów. Rzucanie ziemi na grób występowało już kulturze pogańskiej oraz później w średniowieczu. Ceremonialne spalanie ciała lub puszczanie ich na wodę także przytaczane jest w wielu podaniach opowiadających o życiu ludzi na przestrzeni wieków.

Ta krótka wzmianka to zaledwie kilka przykładów zwyczajów i zachowań dotyczących pogrzebu i śmierci, które w różnym czasie i miejscu w historii ludzkości były kultywowane. Część z nich zachowała się w takiej lub innej formie do dzisiaj, m.in. żałoba, czarny strój, rzucanie ziemi, wkładanie przedmiotów do trumny, pożegnanie przy trumnie pocałunkiem lub dotykiem, gdyż głęboko zakorzeniły się w społecznej podświadomości, a temat śmierci i pogrzebów fascynował człowieka, napawał refleksją i szacunkiem do nieuchronności przemijania, bez względu na czasy i wyznanie.

 

---

Wyceń nekrolog / kondolencje

w Głosie Wielkopolskim

Zamówienie na nekrolog lub kondolencje w Głosie Wielkopolskim w wydaniu papierowym mogą Państwo złożyć w wybrany przez siebie sposób:

1) online - wypełnij formularz zamówienia - kliknij w wybrany przycisk:

 

     

   

 

2) e-mailem - wyślij treść nekrologu/kondolencji na adres: nekrologi@dogazety.pl

 

Jeżeli masz pytania odnosnie publikacji nekrologu lub kondolencji w Głosie Wielkopolskim - zadzwoń

Infolinia: 501 384 294 (8:00-20.00) lub 717 855 523, 713 419 885 (8:30-16:30)

Biuro Ogłoszeń Prasowych SUNpress 

 

---

 

Tagi:

Głos Wielkopolski nekrologi, Głos Wielkopolski kondolencje, nekrologi poznań, pogrzeby poznań